ευκατατρόχαστος

εὐκατατρόχαστος, -ον και εὐκατάτροχος, -ον (Α)

1. αυτός που λεηλατείται εύκολα, ο εκτεθειμένος σε επιθέσεις

2. (για συγγραφέα) α) αυτός τον οποίο εύκολα μπορεί κάποιος να κατηγορήσει

β) αυτός που κάνει λάθη, ο αδόκιμος («ἔστι δ' ὁ Ἐρατοσθένης οὔθ᾿ οὕτως εὐκατατρόχαστος», Στράβ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + κατα-τροχάζω «κατατρέχω»].